Op zoek naar een nieuwe man

op zoek naar een nieuwe man

Trijntje gaat na haar scheiding op zoek naar een nieuwe relatie via een datingbureau. Ze neemt contact op met het christelijk bureau voor relatiebemiddeling ‘Samen Op Weg’. Ze krijgt een contactpersoon toegewezen die langskomt voor een intakegesprek.

Door Doriet Begemann // Om privacyredenen zijn de namen in dit verhaal veranderd

Aangezien Trijntje ontzettend veel heeft meegemaakt in haar leven is 1 ochtend niet genoeg. Ze vertelt lachend: “Na 1 ochtend was ze er nog steeds niet over uit wat ze precies opschrijven moest. Dus ze kwam nog een keer. Ik kreeg gelukkig wel korting op het intakegesprek omdat ik in de bijstand zat en dan kun je niet het volle pond betalen. Ik heb volgens mij 650 gulden betaald. Dat was ‘goedkoop’.” Maar zeg eens: hoe moet hij eruit zien?

Tijdens het gesprek moet Trijntje over van alles en nog wat haar mening geven. Het datingbureau wil weten aan wat voor een profiel haar toekomstige partner moet voldoen. Ze krijgt een waslijst van vragen voorgeschoteld.

Wat voor kleur haar moet hij hebben: zwart, blond, grijs of bruin? Houd je van kort of lang haar? Vind je het belangrijk dat hij hobby’s heeft? Moet hij werk hebben of is een man in de bijstand ook wel goed? Zo gaat het maar door.

Trijntje is een nuchtere vrouw en recht door zee, dus ze zegt in 1 zin wat ze zoekt: “Hij moet gewoon lief zijn en niet al te veel aan mij frutselen. Dat is voor mij belangrijk. Hoe hij er qua uiterlijk uitziet, vind ik niet belangrijk.”

Wat zij wel belangrijk vindt, is dat ze een man niet gelijk fysiek ontmoet. Tijdens de eerste date wil ze niet gelijk uit eten. Het eerste contact wil ze laten verlopen via de telefoon zodat ze zijn stem kan horen.

Na de inschrijving krijgt Trijntje al snel bericht dat ze een man hebben gevonden. Zijn naam is Frits, alleenstaand, nooit getrouwd, geen kinderen en inwonend bij zijn moeder.

“Dit was een man die nog altijd bij zijn moeder in huis zat! Hij zoekt vast een huishoudster, dacht ik. Dit wordt bij voorbaat al niets. Ja, ik weet het: vooroordeel, vooroordeel, vooroordeel. Maar goed, het werd ook inderdaad niets. Ik heb een paar keer met hem gesproken. Hij had helemaal geen hobby’s en het klikte gewoon niet. Hij interesseerde mij gewoon niet en dat was voor mij einde en sloes.”

Het mag dan voor Trijntje over en uit zijn, maar Frits laat het er niet bij zitten. Daar komt ze op een heel vervelende manier achter. Op een donderdagavond heeft zij haar jongens naar de club van de kerk gebracht. Als ze thuiskomt, gaat opeens de voordeurbel. Wie zou dat nu kunnen zijn? Trijntje vermoedt dat het een collecte is en ze doet open.

Wat ze ziet, is geen mevrouw met een collectebus, maar een man met een koffer in zijn hand. Hij kondigt zichzelf aan met de woorden: “Je zegt wel dat je mij niet moet, maar je hebt me nooit echt ontmoet.” Het is Frits die zomaar komt aanwaaien. Trijntje is helemaal alleen thuis en haar lichaam vult zich met angst, verbazing en verwondering. Hoe komt hij aan mijn adres? Wat moet die vent van me? Ben ik niet duidelijk genoeg geweest? Oh nee, ik ben alleen thuis, wat moet ik doen?

Trijntje belt het datingbureau op en vertelt wat er gebeurd is. Ze geeft de opdracht om verder te zoeken naar een andere man. Al snel krijgt ze bericht van een Arnoud uit de Betuwe. Met hem heeft ze eerst via schrift gecorrespondeerd. Dat schrijven voelt goed aan en op een gegeven moment zet Arnoud zijn telefoonnummer onder de brief met de vraag of Trijntje hem wil bellen. Dat doet ze.

De twee bellen een hele tijd met elkaar totdat het gespreksonderwerp op een of andere manier uitkomt op uiterlijkheden. Ze vertelt dat ze nooit rokken draagt maar broeken, kort geknipt haar heeft en oorbellen draagt. Hij reageert hier heel cru op: “Dan ben je geen vrouw voor mij want dit mag niet volgens de Bijbel.”

Trijntje: “Ik had zoiets, daar gaan we weer. Ik zei: ‘Ik ben blij dat ik je niet gezien heb en dat ik verder niets met je heb, dahaag’. Hij knapte echt af op de lange broek. Ik begreep zijn verhaal ook wel een beetje hoor. Hij was gescheiden omdat zijn vrouw te werelds werd.

Ze had eerst lippenstift gebruikt, daarna mascara, toen ging ze sieraden dragen en uiteindelijk heeft ze haar lange haar afgeknipt. Volgens hem ging het van ‘kwaad naar erger’.

Ik hoorde mijn familie praten. Dus dat werd ook niets. Toen begon mijn moeder steeds zieker en zieker te worden. Ik werd door de gemeente gekort op mijn uitkering en ik moest een betaalde baan zoeken.”